Afgelopen week heb ik heel wat bezoek gehad. Wouter kwam woensdagavond en bleef tot vrijdagochtend waarna Selien zijn dienst overnam op vrijdagavond en bleef tot zondagochtend. Maandagavond waren ook nog eens m’n zus en Brecht in Amsterdam tot woensdagavond! Ik heb heel wat gezien, gewandeld, bijgekletst en gegeten afgelopen week.
Na een hartelijk weerzien ging ik met Wouter op woensdagavond naar een theaterstuk door Toneelgroep Amsterdam : Husbands and wifes. Een toneelstuk over houvast, liefde, twijfel, gewoonte, onzekerheid en nadenken perfect gebracht met veel gevoel en emotie door sterke acteurs! Wanneer een bevriend koppel beslist om te gaan scheiden stellen de hoofdpersonages hun eigen relatie in vraag. Doorheen flashbacks, mono- en dialogen ontdekken ze of ze wel nog gelukkig zijn in hun huidige relatie en of ze niet gewoon uit gemak bij elkaar blijven. Onwetendheid of het bij een ander allemaal beter zou zijn en of hun partner nu eigenlijk wel de ware is/moet zijn. Een sterk staaltje acteerwerk en pittige teksten. Nogmaals dank aan Rob voor deze geweldige voorstelling. Op donderdag aten we in het EYE-filmmuseum, genietend van een geweldig uitzicht over het Ij en de overkant van de rivier. Samen brachten we een bezoek aan de centrale bibliotheek (die de grootste van Europa is) en bezichtigden de fototentoonstelling over de 180 nationaliteiten die in Amsterdam wonen. Daarna gingen we nog lekker nostalgisch de kinderafdeling in en wandelende tussen de geweldige boekenrekken met laddertjes en uitkijktorens. We wandelden in het geliefde Vondelpark vol sportieve Amsterdammers en staarden over het grote domein met water en groen. We bezochten het FOAM fotomuseum die teleurstellend klein was en waren het snel eens dat we het wel gezien hadden en verlieten het museum nog voor de gratis rondleiding zou beginnen. Na een zoektocht van anderhalf uur naar een geschikte plek om te eten genoten we van verse burgers. Op vrijdag ging de wekker al vroeg, want ik moest op tijd op m’n stage zijn en Wouter moest z’n bus halen.
Op vrijdagavond (bijna nacht) nam ik Selien opnieuw in m’n armen. Ik verwelkomde haar met een zak chips en lachte nog uren met haar hilarische verhalen die ik lang had moeten missen. Zaterdagochtend zocht Selien wat leuks uit na het bladeren in enkele gidsjes die ik op m’n kamer heb liggen. We zouden de NDSM-werf bezoeken omdat hier een leuke vintagemarkt zou zijn. We namen na wat croissants de pont richting de NDSM-werf en keken verwonderd naar alle gekke gebouwen en constructies die er te vinden waren. Dit gebied was vroeger een haven en is nu een vrije plek voor artiesten in alle vormen. Een kleurrijk industrieel terrein bedekt vol graffiti en eigenaardige voorwerpen. Zo zagen we een kraanhotel waar zware housemuziek werd gedraaid en een oude tram die omgetoverd was tot een woonplaats vol kitscherige spullen. Verder belandden we ook op een welnessfestival vol bubbelbaden, yoga en mensen in badjassen op een steentjesstrand. We aten biologisch en vegetarisch in de Pllek (met zicht op het strand en de mensen in badjassen) en bezochten de NDSM-werf waarvan we dachten dat er een vintagemarkt zou zijn (die was er dus niet) en vonden er tal van ateliers van kunstenaars. Zo ontdekten we de Barbiepeepshow met niet zo’n onschuldige constructie van Barbiepoppen die al ronddraaiende en flitsend ten zien waren door een piepgaatje tussen Barbies benen.
Daarna bezochten we nog het Kattenkabinet, een museum volledig teogewijd aan kunst met katten. Helaas teleurstellend kleinschalig en weinig vernieuwde/hoogstaande kunst. Daarna nog een culterele poging in het Sexmuseum, die z’n geld helemaal waard was. We vergaapten ons aan pornoplaatjes uit de vorige eeuwen en schrokken van mechanise poppen die kreunende geluiden maakten. We keken met grote ogen naar de beelden uit de “choquerende” kamer en ontdekten de slimme oplossingen van onze voorvaders voor het verbergen van schunnige beelden in huis. Deze fijna dag sloten we af met pizza en sapjes en een film. De volgende dag namen we alweer afscheid, met in gedachten dat we elkaar heel lang niet meer zullen zien aangezien Selien binnenkort naar Noorwegen vertrekt om te studeren.
Op maandag, na een vermoeiende stagedag (want ik had echt niet veel geslapen de laatste dagen) kon ik m’n zus en Brecht nog eens lekker geforceerd en gênant in de armen sluiten (want zo gaat dat tussen ons). We aten samen Belgische frietjes met Nederlandse kroketten in mijn tijdelijke woning en spraken af de volgende dag te gaan eten in het Hard Rock café. Op dinsdag na heerlijke ribbetjes nam ik nieuwsgierige Brecht en z’n aapje mee naar de Walletjes om eens van dichtbij te zien hoe het daar in z’n werk ging. We gingen duistere straatjes in en zagen verleidelijke dames voor hun ruitjes dansen en enkele tevreden mannen de straat uitwandelen. Ik toonde hen een museum dat ik al eerder had gezien en hen wou aanraden omdat het iets voor hen leek. We besloten het op woensdag te bezoeken. Na een halve stagedag zag ik hen dan voor Ripleys Believe it or not Odditorium. Een museum vol rariteiten van over de hele wereld. We zagen bewegend beeld van de grootste en kleinste man ter wereld, zagen verschillende Olympische toortsen, vreemde wereldrecords, duistere martelmethodes, hallucinante tunnels waarin alles lijkt te draaien terwijl je stil staat of valt zoals ik, maakten afdrukken van onze hoofden en zagen dieren met twee hoofden. Een wonderbaarlijke trip door het ongelooflijke. Daarmee zat ook het bezoek van deze topperds er op!
Tot zo ver mijn lieve bezoekers en tripjes in Amsterdam.
Liefs, Laura
